نمی‌خواست شرمنده خانواده شهدا شود
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید علی خسروی» پانزدهم تیرماه ۱۳۴۴ در شهرستان فیروزکوه به دنیا آمد. پدرش حشمت، شکاربان محیط زیست بود و مادرش زهرا نام داشت. دانشجوی دوره کارشناسی بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. بیست و ششم اسفند ۱۳۶۳ با سمت آرپی‌جی‌زن در شرق رود دجله عراق به شهادت رسید. تاکنون اثری از او به دست نیامده است. پیکر وی مدت‌ها در منطقه برجا ماند و پس از تفحص در سال ۱۳۸۰ در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.
شرمندگی در قبال خانواده شهدا
صدای گریه‌اش بلند شد. کار از شوخی گذشته بود. گفتم: «چی شده؟»
گفت: «می‌خوام برم جبهه، بابا و مامان نمی‌ذارن!»
گفتم: «علی دیپلم گرفتی برو!»
گفت: «جنگ تموم می‌شه، ما روسیاه‌ها می‌مونیم که چرا به جبهه نرفتیم، اونوقت شرمنده خانواده شهدا می‌شیم!»
(به نقل از برادر شهید، داریوش خسروی)
عهد شفاعت
غروب شده بود و داشتم برمی‌گشتم خانه. با دیدنش می‌خواستم پر دربیاورم. گفت: «می‌خوام برم جبهه!»
همدیگر را بغل کردیم. پیشانی‌ام را بوسید. از همدیگر حلالیت خواستیم. گفت: «داودجان! در دنیا محرم راز همدیگه بودیم و هستیم. تو من رو داداش صدا می‌زنی و من هم تو رو. دوست دارم الان که داریم جدا می‌شیم، عهد ببندیم روز رستاخیز شفیع هم باشیم.»
جدا شدیم و علی مثل همیشه در شهادت هم از من جلوتر رفت تا شفاعت کننده، او باشد.
(به نقل از دوست شهید، داود رهبر)
هفده سال چشم انتظاری
بابا پرسید: «امتحان‌هات کی تموم می‌شه؟»
علی جواب داد: «امتحان آخری هفته دیگه است. پنج شنبه می‌یام.»
بابا را بوسید و رفت. نامه‌اش آمد. نوشته بود: «در مشهد اعزام نیرو بود و من توانستم بروم جبهه.»
بعد آن خداحافظی هفده سال طول کشید تا دوباره علی را دیدیم؛ آن هم فقط استخوان و پلاک او را.
(به نقل از خواهر شهید)
انتهای متن/
