قاری قرآن، عاشق دین، وطن و انقلاب بود
به گزارش نوید شاهد سمنان؛ عزیز کرده خدا بود. ندیدم کسی از او به بدی سخن گوید. چه خوب که نامش را عزیزالله نهادند. پدر بامعرفت و دین‌دارش (معلم قرآن و خیّر و نظامی بازنشسته) آقا محمدحسن و مرحوم مادر بزرگوارش فاطمه رضایی دلخوش به وجود عزیز عزیزالله بودند و او را به لطف و معنویت پروردند تا در روزگار جوانی دستی به پهلوانی برآورَد و در زمره فداییان دین و وطن درآید. کمتر از بیست سال، همه فرصت این جهانی او بود.
پایه‌های عاشقی‌اش از نوجوانی شکل گرفت
هجدهم آبان ۱۳۴۳ زادروز فرخنده شهید عزیزالله رضایی‌بِرَمی است و بیست و سوم فروردین ۱۳۶۲ هنگام بار بستن از سراچه ترکیب؛ تا بی‌تعلق خاک در بزم آسمانی خویش در درگاه دوست حاضر آید. رُستنگاه او، تهران در جوار مسجد قدس رضوی و رَستنگاه او جبهه جنوب، منطقه شرهانی، عملیات والفجر یک بود.
تا سوم دبیرستان خواند و عاشق شد. عاشق دین، وطن و انقلاب. سر از جبهه و جنگ درآورد. پایه‌های این عاشقی از نوجوانی ریخته شده بود. از روزهای انقلاب، از مسجد قدس رضوی (مسجد دامغانی‌ها در تهران) و از روزهای مدرسه.
عضو انجمن اسلامی قاریان قرآن کریم
عضو انجمن اسلامی قاریان قرآن کریم بود و نمونه‌ای از یادداشت‌های قرآنی او موجود است. به شعر علاقه داشت و نمونه های زیبا را گردآوری می‌کرد.
وقتی پیکر پاکش را آوردند، همه آمده بودند؛ پیر و جوان، زن و مرد، کاسب و محصل؛ او را تا بهشت زهرا همراهی کردند تا مبادا نارفیقی کرده باشند! یادمان زمینی او سنگ قبری است که تاریخ آمدن و رفتنش را بر لوح سینه دارد.
انتهای متن/
