او را نذر امام رضا (ع) کردند
به گزارش نوید شاهد سمنان، فرزند سوم عباس و شکر، دوازدهم اردیبهشت ۱۳۴۱ در روستای عبدالله‌آباد شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدرش کارمند راه‌آهن بود. شش برادر و سه خواهر دارد.
نذر امام رضا(ع)
یک روحانی سید، نامش را محمدرضا گذاشت. شهید «محمدرضا منشی‌زاده» را نذر امام رضا(ع) کردند. مادر محمدرضا نقل می‌کند: «چند سالی بود که نذر کرده بودم و حالا دلم می‌خواست بروم و آن را ادا کنم. بابایش که به خانه آمد، وقتی فهمید، به من گفت: چندباری می‌شه که حرفش پیش اومده اما فرصتی دست نداده، حالا کی بریم؟ از خوشحالی دست و پایم را گم کردم و گفتم: نمی‌دونم! اما دیگه زیاد دیر نشه! آخه موقع به دنیا آمدنش همه گفتن باید هم‌وزنش چیزی بدیم. گفت: خوب همین‌جا می‌دادی. گفتم: دادم! اما باید حرم، امام رضا(ع) برم و نذرم رو هم ادا کنم. دو سه روز بعد جلوی حرم، روبه‌روی گنبد که ایستادم، باور نمی‌کردم. داشتم دعا می‌خواندم که محمدرضا خورد زمین. با صدای گریه‌اش یکی از خادم‌ها دوید، من هم به طرفش رفتم. گفت: خانم! ناراحت نباش این بچه دیگه براش اتفاق بدی نمی‌افته!»
ابتدایی را در روستای عبدالله‌آباد خواند و قسمتی از ایام تحصیل را در بخش امیرآباد(امیریه) این شهرستان گذراند. در رشته اقتصاد دیپلم گرفت. برای بار اول در سال ۱۳۶۰ از طرف بسیج به جبهه رفت. مسئولیت‌هایی چون نگهبانی، تک‌تیراندازی و سرانجام فرماندهی گروهان را به عهده گرفت. در بیست و یکم مهرماه ۱۳۶۱ به عنوان نیروی رسمی در سپاه استخدام شد. در همان سال ازدواج کرد. در آذرماه ۱۳۶۲ تنها دخترش فاطمه به دنیا آمد.
کار بی‌مزد
مدتی با بنیاد مسکن و جهاد سازندگی دامغان همکاری داشت و در راه‌سازی روستا‌ها و خانه‌سازی کمک می‌کرد. با آنکه خودش مسکن و خانه‌ای نداشت، حاضر نبود در مقابل کار بی‌مزد خود نامش را در ردیف افرادی قرار دهد که خانه ندارند.
چندین‌بار مجروح شد و سرانجام بیست و نهم آبان ۱۳۶۲ در منطقه عملیات والفجر چهار در پنجوین عراق مفقود شد. پیکرش که استخوانی بیش نبود، بعد از سیزده سال در هشتم خرداد ۱۳۷۵ نزد خانواده‌اش بازگشت. بعد از تشییع در گلزار شهدای روستای عبدالله‌آباد به خاک سپرده شد.
انتهای متن/
