نامش را از عباس‌بن‌علی(ع) گرفتند
به گزارش نوید شاهد سمنان، ابر و ماه و خورشید ابزاری بودند که خداوند به حکمت خداوندی‌اش در گستره هستی قرار داد تا آقا نعمت‌الله به شکرانه این ابزار به آبادانی زمین بپردازد. او به همراه همسر و تنها فرزندش مرادعلی روزگار می‌گذراند. کسب روزی حلال به واسطه کار پربرکت کشاورزی، سنت اهالی سرزمین نعمت‌الله شده بود.
نامش را از عباس (ع) گرفتند
در اولین روز بهار در خانه معطر به حق جویی‌اش، نوزادی خود را به دنیای پرشکوفه پیرامونش نشان داد. به مدد مولایشان و به حرمت دست‌های تطهیر شده در خون سرخ عاشقی، نامش را عباسعلی گذاشتند. سال چهل و پنج، نعمت‌الله روز‌های خوشی را با وجود عباسعلی می‌گذراند. دنیای اطرافش را خورشید ایمان ملک نسا و نور وجود عباسعلی روشن کرده بود.
«شهید عباسعلی کوچکی» تحصیلات ابتدایی را در همان روستای تویه‌رودبار شهرستان دامغان گذراند و تحصیلات دوره راهنمایی را در یکی از مدارس شهر دامغان. دوازده ساله بود که انقلاب مردم ایران با نور هدایتگری امام خمینی(ره) شکل گرفت.
موذنی که زیاد نماز می‌خواند
پس از پیروزی انقلاب، وارد مدرسه علمیه حاج فتحعلی‌بیک شده بود. آرزوی بزرگ نعمت‌الله بود که یکی از فرزندانش ردای طلبگی بر تن کند و در سایه هدایت ائمه معصومین(ع)، هدایتگر مردم آبادیشان شود. حالا او مؤذن روستا هم بود. کسی که به حرمت ادبش همه اهالی به او احترام می‌گذاشتند. مؤذنی که زیاد نماز می‌خواند و بار سنگین و سخت حق‌گویی و حق‌طلبی را بر شانه‌های صبورش تحمل می‌کرد؛ چراکه می‌خواست مؤمن باشد.
روشنگری بود برای زمین و زمینیان
در آزمون زندگی باید به رویارویی ناحق می‌رفت. در یازدهمین روز از تیرماه گرم و سوزان ۱۳۶۲ روز‌هایی که گرمایش نیز به بهانه مهمانی خدا گوارا بود، به عنوان یک بسیجی به منطقه عملیاتی جنوب اعزام شد. صدوسی‌ونه روز مؤمنانه در دفاع از حق جنگید.
بیست و هشتم آبان ۱۳۶۲ در عملیات والفجر چهار در منطقه پنجوین، بال‌های خسته و دل مؤمنش سفر به آسمان را آغاز نمود و پس از نه سال مفقودالجسد بودن، خورشید حق طلبی‌اش دوباره آسمان شهر و روستا را در اولین روز پاییز ۱۳۷۱ درخشان کرد و روشنگری بود برای زمین و زمینیان. روستای تویه‌رودبار میزبان پیکر عباسعلی شد.
انتهای متن/
