خودش را بدهکار شهدا می‌دانست

به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید محمدحسن رمضانیان» یکم فروردین ۱۳۴۷ در روستای بق از توابع شهرستان دامغان چشم به جهان گشود. پدرش محمد، کشاورز بود و مادرش ام‌البنین نام داشت. دانش‌‏آموز سوم متوسطه بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. بیست و نهم تیرماه ۱۳۶۶ در جزیره مجنون عراق بر اثر اصابت گلوله به گردن، سینه و کتف، شهید شد. مزار وی در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

احساس دین به شهدا 

در جمع ساکت بود و تنها. همیشه برای این صفتش مورد توجه همگان بود. خودش را بدهکار شهدا می‌دانست. بعد از تشییع هر شهید به عکس شهدا خیره می‌شد. نمی‌دانم در دلش چه می‌گذشت؛ با نگاهش با شهدا حرف می زد. برای خواندن فاتحه اغلب به مزار شهدا می‌رفت. با آن‌ها ارتباط خوب و نزدیکی داشت. به خانواده آن‌ها هم احترام می‌گذاشت. جلوی پای آن‌ها بلند می‌شد و اگر کاری از دستش برمی‌آمد برای‌شان انجام می‌داد.

به درس و بحث اهمیت می‌داد و برای موفقیت بیشتر در رشته خودش، تحقیق می‌نوشت؛ از قبیل جوجه‌کشی، مرغداری، چگونگی کاشت درخت‌های پسته و...

(به نقل از برادر شهید، علیرضا رمضانیان)

بیشتر بخوانید: سبقت در شهادت؛ ماجرای ملاقات دسته‌جمعی شهدا

پشتیبان امام باشید

از تنبلی بیزار بود. برای نماز به مسجد می‌رفت. می‌گفت: «باید با دشمن جنگید تا او را از سرزمین‌مان بیرون کنیم و پوزه‌شان را به خاک ذلت بمالیم!» از خانواده ما هم‌زمان شش پسر در جنگ حضور داشتند؛ البته در مناطق مختلف. برای هم نامه می‌نوشتیم تا از حال همدیگر باخبر شویم. حسن در نامه‌هایش از پشتیبانی رزمندگان و امام(ره) و فرماندهی کل قوا بیشتر سخن می‌گفت.

نوشته بود: «برادران! به فرمان ولایت لبیک گفته‌اید و به فرمان خداوند که در قرآن آمده گوش کرده‌اید! هرگاه دشمن به دین، سرزمین و ناموس شما حمله کرد، بر شما واجب است که از دین، سرزمین و ناموس خود دفاع کنید. اگر کشتید پیروز و اگر کشته شدید شهید می‌شوید و باز پیروزید.»

ایشان در جزیره مجنون شهید شد. ما برای استراحت به تیپ ۲۱ امام رضا(ع) رفته بودیم که شنیدیم دشمن پاتک زده و همه بچه‌ها از جمله محمدحسن به شهادت رسیدند. روحشان شاد و راه شان پر رهرو باد.

(به نقل از برادر شهید، علی‌اکبر رمضانیان)

انتهای متن/