مادرانه

به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید رمضان نجار» بیستم اسفندماه ۱۳۴۶ در روستای کلاته‌خیج از توابع شهرستان شاهرود به دنیا آمد. پدرش محمدعلی، کارگر بود و مادرش معصومه نام داشت. دانش‌آموز دوم متوسطه بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. پانزدهم خرداد ۱۳۶۴ در طلائیه بر اثر اصابت ترکش به پهلو، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای فردوس‌رضای زادگاهش قرار دارد.

دلگویه‌های مادرانه

ده ماه می‌گذشت. من هر روز دلم را به وعده دیدار رمضان تا روز بعد می‌کشاندم. در انبوه سپیدی موهایم، چله‌های انتظار را پشت سر می‌گذاشتم. با خود می‌گفتم: «اگه رمضان بیاد، بهترین غذا‌ها رو برایش می‌پزم! قشنگ‌ترین لباس‌هاشو براش اتو می‌کشم! رختخوابش رو در آرام‌ترین اتاق خانه پهن می‌کنم تا استراحت کنه! آخه نُه ماهه که پسرم خوب نخوابیده! غذای خوبی هم نخورده!»

تمام روزهایم با این افکار سپری می‌شد. رمضان آمده بود و تمام شمعدانی‌ها گل داده بودند. عطر تنش جانم را زنده کرد و غبار لباس‌های خاکی‌اش سرمه چشمانم شد. هر شب در بهترین اتاق خانه تشک برایش پهن می‌کردم. صبح وقتی به اتاقش می‌رفتم، اثری از تشک نبود.‌

می‌پرسیدم: «مادر! مگه روی تشک نمی‌خوابی؟»‌

می‌خندید و می‌گفت: «مامان! بچه‌ها اونجا روی سنگ می‌خوابن! من روی تشک بخوابم؟»

(به نقل از مادر شهید)

پیروز تمام آزمون‌هایش بود

هشت سال از من بزرگ‌تر بود. در پاسخی که به آزمون زندگی می‌داد، همیشه از ما جلوتر بود. رمضان از ابتدای آمدنش بار امانتی به سنگینی فراق یار و عاشقی را به دوش می‌کشید. پس راه و مقصدش مشخص بود و آزمونش هم.
تمام لحظات اندیشه‌اش پیروزی در آزمون بود و به فکر مبارزه. اول هر کتابِ درسیِ قبل از انقلاب، با تصویر زشت و ناموزون شاه آغاز می‌شد. تمام عکس کتاب‌ها را پاره می‌کرد و در چاه می‌انداخت. زمانی که به او گوش زد می‌شد که: «معلمت تنبیهت می‌کنه!»‌

می‌گفت: «هیچ‌کس نمی‌تونه جلوی منو بگیره!» پیروز تمام آزمون‌هایش بود.

(به نقل از خواهر شهید، فاطمه نجار)

انتهای متن/