شهید انقلابی‌ای که یار و غم‌خوار پدر و مادرش بود
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید محمدرضا قریب‌بلوک سوم فروردین ۱۳۴۳ در خانواده متدین محمدتقی، در شهر گرگان به دنیا آمد. پس از مدتی خانواده‌اش به دیباج از توابع شهرستان دامغان نقل مکان کرد. پدرش مغازه‌دار بود.
محمدرضا یار و غم‌خوار پدر و مادرش بود
عشق به ائمه (ع) و خواندن قرآن از وقتی که همراه پدر در مجالس مذهبی و نماز جماعت شرکت می‌کرد در وجودش رشد یافت. او در سن هفت سالگی با علاقه زیادی در مدرسه هدایت دیباج شروع به درس خواندن کرد، ولی فقط توانست تا کلاس چهارم ابتدایی تحصیل کند. محمدرضا یار و غم‌خوار پدر و مادرش بود. از صبح زود همراه پدر از خانه بیرون می‌رفت و در مغازه تا دیر وقت کار می‌کرد تا همچون پدر، نان حلال به دست بیاورد. مسئولیت‌پذیر و دل‌سوز بود.
در هجده سالگی جام شهادت را نوشید
در تظاهرات ضدشاهنشاهی شرکت می‌کرد و اعلامیه‌های حضرت امام (ره) را بین مردم پخش می‌نمود. سخنان شهید آیت‌الله دکتر بهشتی و آیت‌الله طالقانی رهگشای او بود. در یکی از راهپیمایی‌های سال ۱۳۵۷ در درگیری رژیم با مردم بی‌گناه، دراثر برخورد گلوله از ناحیه دست و مخصوصاً پا، به شدت مجروح شد؛ طوری که بیمارستان دامغان نتوانست او را مداوا کند. به ناچار او را به تهران انتقال دادند؛ در آنجا معلوم شد که نخاعش آسیب جدی دیده است. مدت چهار سال در بیمارستان‌های دکتر شریعتی، شهید مصطفی خمینی، امداد شماره یک و بیمارستان شهید لبافی‌نژاد تهران بستری بود. در سن هجده سالگی در پنجم تیرماه ۱۳۶۱ براثر شدت جراحات وارده و عوارض جانبی، جام شهادت را نوشید. پیکر مطهرش را در هفتم مردادماه همان سال در گلزار شهدای دیباج به خاک سپردند.
انتهای متن/
