نوید شاهد | فرهنگ ایثار و شهادت

ای کاشانه و آشیانه من! دوستت می دارم

بیست و هشتم مردادماه سال ۱۳۴۰روزی است که در خانه آقامحمدعلی طوسی و خانم سمانه شاکری در روستای جزن دامغان شهیدی زاده‌شد که نامش را ابوالفضل نهادند. تا بیست و یک سال بعد قامت افرازد و از گرانبهاترین گوهر وجود خود؛ جانش، برای پاسداری از سرزمین، ایمان و حیثیتش بگذرد.

دل بستگی داشت؛ به شهرش، به عشقش و به بسیاری از نعمت‌های خدا؛ اما از همه گذشت تا از خویش بگذرد. او خود سروده بود:

«برای شهر من! ای کاشانه و آشیانه من! دوستت می‌دارم با کوه‌هایت، با دشت‌هایت، با بادهایت.»

شهید ابوالفضل طوسی فرزند سوم است. پیش از او خواهری و برادری به دنیا آمده‌بودند که خواهر ده ماهه از جهان دیده فروبست و پس از او نیز چهار برادر و یک خواهر در دامن آن پدر و مادر بالیدند که برادرش نعمت‌الله نیز در آب غرق شد.

سند افتخار

ابتدایی و راهنمایی را در تهران تحصیل کرد و پیش از انقلاب، او به همراه خانواده به دامغان آمدند و در خیابان ایستگاه سکونت گزیدند. شور و التهاب روزهای انقلاب در نهاد ابوالفضل خانه کرده‌بود و مجاهدت‌های او زبان زد اهل محل بود. هنوز دو ماه از آغاز جنگ نگذشته‌بود که داوطلب سربازی برای وطن شد. از بیست و ششم آبان ماه سال ۵۹ تا بیست و سوم تیر ماه سال ۶۱ نوزده ماه صادقانه و عاشقانه به انقلاب و وطن خدمت کرد تا سرانجام در عملیات رمضان در شرق بصره هدف ترکش توپخانه دشمن کینه توز مزدور قرار گرفت و نامش در شمار شهیدان شاهد این سرزمین جاودانه شد.

نشان وفاداری، جانبازی و عاشقی او، سنگ قبری است که سال‌ها، زیر باد و باران و آفتاب صبورانه چشم انتظار تلاوت فاتحه دوستان و یاران است.

سند افتخار این شهید عزیز نیز یک قطعه «نشان جانبازی» است که در تاریخ بیست و یکم اردیبهشت ماه ۱۳۶۲ به همراه لوح رشادت به امضای رئیس جمهور وقت ایران حضرت آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب و رئیس ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران سرتیپ قاسمعلی ظهیرنژاد به خانواده معظم شهید تقدیم شد.