سرخی خون شهدا، سیاهی خیابان را پوشاند
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید حسین باقریان بیست و پنجم اردیبهشت ۱۳۴۰ در شهرستان دامغان متولد شد. پدرش علی‌اکبر، بازنشسته بانک بود و مادرش سکینه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. دهم بهمن ۱۳۶۰ با سمت تکتیرانداز در شوش بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزار وی در گلزار شهدای فردوس رضای زادگاهش واقع است.
این خاطرات به نقل از حسن باقریان، برادر شهید است که تقدیم حضورتان میشود.
سرخی خون شهدا، سیاهی خیابان را پوشاند
یازدهم بهمن ماه ۱۳۵۷ مردم به کوچه و خیابان ریختند. شور و غوغای عجیبی بود. دامغان یک پارچه فریاد شده بود؛ همان موقع نیرو‌های نظامی به مردم حمله‌ور شدند. سرخی خون شهدا سیاهی خیابان را پوشاند. حسین هم با جمعیت هم‌صدا و همراه بود که متوجه یکی از بچه‌ها شد که سرش شکسته و خون همۀ صورتش را رنگین کرده بود؛ حسین درنگ نکرد کتش را درآورد.
- چی شده هم شهری؟ تیر خوردی؟
- نه نامرد‌ها باتوم به سرم زدند!
- بیا فعلاً این کت را دور سرت بپیچ و زخم را ببند تا به بیمارستانی، درمانگاهی بری.
- ممنون برادر! کاش می‌دانستم اسم و فامیلت چیه تا کت را برگردانم.
- برو مهم نیست.
بیشتر بخوانید: شهادت در انتظار من است و من بی‌صبرانه در انتظار او
خدا دوباره حسین را به ما داد
حسین دو یا سه ساله بود که دوتایی با هم وسط حیاط بازی می‌کردیم و خواهر بزرگترمان روی ایوان نماز می‌خواند. آن قدر غرق بازی بودم که نفهمیدم حسین افتاده توی حوض و دست و پا می‌زند. فقط وقتی فاطمه، خواهرم دوان‌دوان از راه رسید و گفت: «یا ابوالفضل!» فهمیدم چه اتفاقی افتاده است. وقتی فاطمه، حسین را از آب بیرون آورد، کلی آب خورده بود. بچه را روی دستش به پشت خواباند و با دست به پشتش زد. آب‌ها که از دهان حسین بیرون ریخت، تازه شروع کرد به گریه کردن و فاطمه با گریه حسین گفت: «الهی شکر! خدا دوباره این بچه‌رو به ما داد.»
انتهای متن/
