مادر شهید تعریف می‌کند: وقتی این صحنه‌ها از تلویزیون پخش می‌شد، شهید می‌گفت «من هم باید بروم مادرجان، من باید بروم تا جنگ تمام شود، من باید پوزه صدام را به زمین بزنم.»
دوست شهید تعریف می‌کند: «در نوجوانی خیلی از رفاقت‌ها با گذر زمان از یاد می‌روند. اما رفاقت من و خلیل و یکی دیگر از دوستان‌مان با پایان دوران دبیرستان تازه شروع شد.»
همرزم شهید تعریف می‌کند: «او عاشق و لایق شهادت بود، شهید از همه لحاظ مخلص به خدا بود. کمتر کسی هست که ایشان را نشناسد و همه بچه‌های گردان او را جان نثار حسین می‌خواندند.»
برادر شهید تعریف می‌کند: «آموزشگاه همه در مورد ارزش شهید و شهادت صحبت کردند. بدون اینکه نامی از کسی بُرده شود و از چند روز قبل گویا همه مردم محله خبر از شهادت شهید را داشتند و ...»
همسر شهید تعریف می‌کند: «آن شب همکارانش این اجازه را به او ندادند که به خانه بیاید و به ما سر بزند. جالب اینجاست که در همان شب دخترمان به دنیا آمد و ...»
دوست و هم‌دوره شهید تعریف می‌کند: خلیل طوری از پله‌ها پایین می‌رفت که نگران گفتم «خلیل مواظب باش زمین نخوری چرا اینقدر عجله می‌کنی؟»، بالاخره جواب داد «یکی از بچه‌ها سُر خورده، سریع باید ببریمش دکتر. زود باش تندتر بیا»
مادر شهید تعریف می‌کند: «زمانی که به جنگ می‌رفت می‌گفت «من حقوقی نمی‌خواهم، همه می‌گیرند ولی من نمی‌خواهم پول بگیرم چون این جهاد فی سبیل الله است و کسی هم نباید در راه خدا پول بگیرد.»»
برادر شهید تعریف می‌کند: «یک روز متوجه شدم که لنگ می‌زند، مجدداً از او پرسیدم دیگه چه شده است، درست راه نمی‌روی. صحبت کرد و گفت دوباره من را گرفتند و به ساواک بردند و...»
برادر شهید تعریف می‌کند: «وقتی که محمد موقع اعزام سربازی‌اش بود سفارشات زیادی می‌کرد که مبادا پدر و مادر را اذیت کنم و بسیار مواظبشان باشم تا این که...»
فرمانده شهید تعریف می‌کند: «در سوریه به یکی از خطوط درگیر و خطرناک رفت. در حالی که می‌توانست در همان پشت خطوط در‌گیری بماند. همین روحیه جهادی و شجاعانه خلیل بود که ماندگارش کرد.»
خواهر شهید تعریف می‌کند: «خیلی بچه مهربانی بود و آزارش به هیچ کس نمی‌رسید. زمانی که بچه بود گندم برمی‌داشت و روی لانه مورچه‌ها می‌نشست و برای آن‌ها...»