تشییع نمادین برای شهیدی که هرگز بازنگشت
به گزارش نوید شاهد سمنان، بیست و ششمین روز از شهریور ۱۳۴۰ خدا آرزوی ده ساله محمدابراهیم خدابنده‌لو و سکینه خانم را برآورده ساخت و دیدگانشان را به تولد کودکی روشن نمود.
نامش را از امام رضا(ع) گرفتند
اسمش را به نیت امام هشتم «علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع)» محمدرضا گذاشتند و با هزار عشق و امید به تربیتش پرداختند. «شهید محمدرضا خدابنده‌لو» تا دوازده سال، تنها فرزند خانواده بود. در روستای علی‌آباد دامغان در کنار پدر و مادری زحمت‌کش بزرگ می‌شد و درس‌های بزرگ‌تری می‌گرفت. دوشادوش پدر راهیِ باغ و صحرا می‌شد و در خانه به مادر کمک می‌کرد. وقتی برای گذراندن دوره راهنمایی و دبیرستان عازم دامغان و شاهرود شد، مردی شده بود. همان موقع سیم‌کشی ساختمان را هم یاد گرفت. بعد از آن هروقت به روستا برمی‌گشت به همه کمک می‌کرد. برای سیم‌کشی مسجد روستا، لوله‌کشی آب خانه هم‌ولایتی‌ها، کار در مزرعه و قنات در کنار پدر، پیش‌قدم بود.
تشییع نمادین
هر سال در مراسم عزاداری حسینی شرکت می‌کرد و برای سیاه‌پوش کردن تکیه و حسینیه کلی زحمت می‌کشید. از شرکت در کلاس‌های قرآن غفلت نمی‌کرد و در کنار آن، تظاهرات علیه رژیم ستم‌شاهی، پخش اعلامیه‌ها و نوار‌های سخنرانی امام(ره) را وظیفه خودش می‌دانست. با پیروزی انقلاب و شروع جنگ تحمیلی، غیرتش اجازی ماندن نمی‌داد. بعد از اصرار زیاد، رضایت پدر و مادر را گرفت و خود را برای خدمت سربازی معرفی کرد. دوره سه ماهه آموزشی را در لشکر تکاور ذوالفقار گذراند و سپس به جبهه رفت.
هفده آبان ۱۳۶۱ در عملیات محرم، منطقه عملیاتی موسیان مفقودالاثر شد؛ تا سال‌ها نشانی از او نبود. پدر چشم به راه پسر، دیده از جهان فروبست و مادرش هنوز چشم به راه داشت که هجدهمین روز از بهار ۱۳۸۳ هنگامه شکوفایی گل‌ها، خبر قطعی پرپرشدن گل باغش را آوردند و تابوت خالی‌ای را در روستای علی‌آباد تشییع نمادین کردند.
انتهای متن/
