نامه‌ای از او تنها دلگرمیشان بود
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید تقی فدائی‌‌اسلام» هفتم دی‌ماه ۱۳۲۱ در سمنان متولد شد. بچه هفتم بود. پدرش کریم کفاش بود و مادرش بی‌بی‌خانم نام داشت. سه برادر و پنج خواهر دارد. تا ابتدایی درس خواند. پس از سربازی به تهران رفت و بنایی می‌کرد. حقوقش کفاف زندگی‌اش را نکرد. در اداره دامپزشکی مشغول به کار شد. سال ۱۳۵۰ با دختر عمه‌اش ازدواج کرد. سال ۱۳۵۱ فرزند اولش مجید به دنیا آمد.
با تجاوز بعثی‌ها به خاکمان، آماده رفتن شد
با مستمر شدن تظاهرات، او هم به جمع میلیون‌ها ایرانی شتافت تا بگوید امام باید بیاید و می‌آید. بار‌ها پخش و تکثیر نوار را انجام داد. سال پنجاه و شش، فرزند دومش عباس به دنیا آمد. بعد انقلاب، چندبار به دیدار امام شتافت. بعثی‌ها که آمدند جنوب، احساس کرد باید برود. ضد انقلاب‌ها هم در غرب بودند. مدتی به کردستان رفت. خانواده نمی‌دانستند. بعد‌ها محل مأموریتش را فهمیدند. چهارم مهر ۱۳۵۹ به عنوان بسیجی به منطقه دارخوئین رفت.
نامه‌ای از او، تنها دلگرمیشان بود
راننده اداره بود. در منطقه سوار مینی‌بوس شدند. مسیر را اشتباه رفته و نوزدهم همان ماه، اسیر نیرو‌های بعثی شدند. راننده مینی‌بوس و دامپزشکِ همراهشان خبر‌هایی برای خانواده آوردند؛ و سال‌ها بعد یکی از آشنایان خانواده نامش را از رادیو می‌شنود که این اطلاعات در پرونده نیز ثبت شده است. خانواده تقی از تهران به سمنان آمدند. اسرا آزاد شدند، ولی باز هم خبری نیامد. نامه تقی دو سه روز پس از رفتن، تنها دلگرمیشان بود نه چیز دیگر.
نمای قبری برای او
با هلاکت صدام و براندازی رژیم بعثی عراق توسط نیرو‌های مهاجم و تجاوز امریکا، صلیب سرخی‌ها زندان‌ها را بازدید کردند. اسیری باقی نمانده بود. سال ۱۳۸۴ اعلان کردند او شهید شده است. جنازه‌ای نداشت. مراسم تشییع گرفتند و نمای قبری در گلزار شهدای امامزاده یحیی(ع) در سمنان برایش درست کردند.
انتهای متن/
