مریوان؛ محل عروجش بود

به گزارش نوید شاهد سمنان؛ در شناسنامه‌اش نوشته بود: «رجبعلی.» خانواده و آشنایان او را با نام «فرهاد» می‌شناختند. شهید رجبعلی ادب هفدهم آذر ۱۳۴۵ در سمنان به دنیا آمد. تا دوم راهنمایی خواند. روزها مؤذن مسجد بود و شب‌ها به شعارنویسی علیه رژیم طاغوت می پرداخت. در تظاهرات و راهپیمایی‌های علیه رژیم حضور فعال داشت. مکانیکی را به عنوان شغل انتخاب کرد.

این دِین به گردنم می‌مونه

مادر رجبعلی نقل می‌کند: یکی از اقوام نزدیک‌مان به رجبعلی گفت: «خودم یک راهی بهت نشون می‌دم، نری سربازی.» دل توی دلم نبود.

با نگرانی منتظر بودم زودتر جواب رجبعلی را هم بشنوم. هنوز داشت حرف می‌زد: «رجبعلی‌جان! این همه آدم نمی‌رن سربازی یکی هم تو، به کجا بر می‌خوره؟» در حالی که به پشت دستم می‌زدم و سر تکان می‌دادم، گفتم: «مادر! از جونشون می‌ترسم.»

رجبعلی یک دفعه سرخ شد و گفت: «کسی که از مرگ بترسه مرد نیست، من باید حتما برم سربازی تا به مردمم خدمتی کرده باشم والا این دِین همیشه به گردنم می‌مونه.»

بیشتر بخوانید: شهادت انتخاب آگاهانه

مریوان؛ محل عروجش بود

سه ماه اول سربازی را در منطقه چهل دختر شاهرود بود. سپس به سنندج رفت و در منطقه مریوان مشغول خدمت شد. پس از مدتی وی را به تپه «امار» بردند. برای انجام مأموریتی به تپه ملکی مریوان فرستاده شد و هنگام بازگشت از مأموریت در روز سیزدهم اسفند ۱۳۶۴ با اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. پیکر مطهرش هم اکنون در گلزار شهدای سمنان آرمیده است.

منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان سمنان/ نشر زمزم-هدایت