خودش می‌دانست چه روزی پیکرش بازمی‌گردد
به گزارش نوید شاهد سمنان؛ شهید علی محمودزاده فرزند ابراهیم و معصومه، هفتم آذرماه ۱۳۴۵ در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش نجار بود. هفت ساله شد و عازم دبستان. کودکی با استعداد، پرشور و بانشاط بود. دوران تحصیلاتش را تا دوم دبیرستان ادامه داد. نوجوانی‌اش را در فصل بلند رهایی مردم میهنش آغاز کرد. در موج خروشان تظاهرات مشق آزادگی می‌کرد.
خودش تاریخ بازگشت پیکرش را اعلام کرد
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با شروع جنگ تحمیلی، پانزده سال بیشتر نداشت که از طریق بسیج عازم جبهه‌ها شد تا در کلاس پایداری، کتاب استقامت را بخواند. مثل کوه استوار بود و رزمنده‌ای بی باک و خداترس. در روزگاری که دشمنان بر ما هجوم آورده بودند، عاشقانه پای به میدان رزم نهاد. یک بار دوازدهم اسفندماه ۱۳۶۰ به مهاباد و برای بار دوم، چهارم تیرماه ۱۳۶۲ به کردستان اعزام شد. سرانجام بیست و هفتم شهریورماه ۱۳۶۲ مصادف با عید قربان با سمت تکتیرانداز در سردشت توسط بعثی‌ها بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید.
مادر علی نقل می‌کند: «آخرین باری که می‌خواست برود، گفت: «مادرجان! من اول مهر میام!» پیکرش دقیقاً اول مهرماه برگشت.» مزار پاکش در گلزار شهدای فردوس‌رضای دامغان برای همیشه میعادگاه عاشقان و دلدادگان راه حق و حقیقت است.
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
