مردی خستگی‌ناپذیر در برابر مشکلات

به گزارش نوید شاهد سمنان؛ شهید حسینعلی محمدی فرزند براتعلی، یکم فروردین ۱۳۶۹ در کشور افغانستان به دنیا آمد.

همسر شهید روایت می‌کند:

انسان می‌رود و تنها خاطره است که باقی می‌ماند، چه خوب است که انسان از خود خوبی بجا بگذارد. خاطرات بسیاری از همسرم در ذهنم و در قلبم حک شده است. برای مثال دفعه آخری که برایم زنگ زد خبر شهادت شهید نورالله فخری را به من گفت. زمانی که این خبر را شنیدم بغض گلویم را گرفت و خیلی اصرار کردم که تو را به خدا دیگر نرو و به فکر منو دخترت باش. اینگونه جوابم را داد: «شهادت در راه بی‌بی زینب توفیق می‌طلبد، من به فکرش هستم با دفاع از حرم، فقط خواهش دارم مواظب خودت و دخترم باش، هیچگاه نگذار از چشمان دخترم اشک جاری شود، همیشه لبخند روی لبان دخترم باشد مرگ و زندگی دست خداست به دلت غم راه نده.»

این شد که آخرین حرف‌ها را به من زد. کمک به دیگران برایش خیلی مهم بود. حتی زمانی که دستش خالی بود ولی قلبش پر از مهر محبت بود. دل کسی را نمی‌شکست به هر طریقی اگر کسی کمک می‌خواست چه مادی چه معنوی

برایش انجام می‌داد.

جای خالی پدر را پر کرده بود

پدر و مادر حسینعلی افغانستان که بودند، نه خانه از خود داشتند و نه زمین. روی زمین مردم کار می‎‌کردند. افغانستان جنگ بود و مردمش در سختی و فشار. با حمله شوروی به افغانستان، خانواده حسینعلی به ایران مهاجرت کردند. آن زمان حسینعلی هفت سالش بود. پدرش مریض شد و فوت کرد. مشکلات خانواده در کشور غریب چند برابر شد.

حسینعلی خودش باید کار می‎‌کرد؛ هم خرج مادر و خواهرها را می‌‎داد و هم قرض‎‌هایی را که بعد از عروسی ما افتاده بود گردنش. هیچوقت برای پول نداشتن و بدهکاری‎‌هایش جلوی ما گلایه نمی‌کرد. من هم اگر چیزی می‌‎گفتم و یا شکایت می‎‌کردم، می‎‌گفت: «خدا بزرگ و روزی‌رسان است، این قدر خون به دلت نکن!» همیشه آرامم می‎‌کرد. مادرش که با ما زندگی می‎‌کرد خیلی مریض احوال بود. حسینعلی خیلی به او رسیدگی می‌کرد تا حالش خوب شود، اما عمر مادرش به دنیا نبود و از دنیا رفت.

نماز و روزه برایش اولویت داشت در هر شرایطی نمازش را بجا می‌آورد. در سال ۹۵ برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) عازم سوریه شد. یک بار رفت سوریه و سالم برگشت. بار دوم که رفت، ترکش خورد اما به من نگفت. دفعه سوم که می‌خواست برود، دل توی دلم نبود و می‌ترسیدم. می‎‌گفتم: «حسینعلی! اونجا جنگه و خطرناک، دیگه نرو!» برای اینکه دلداری‎‌ام بدهد می‌گفت: «نترس من جای خطرناک نمی‎‌رم.»

سرانجام حسینعلی دوازدهم مردادماه ۹۵ به درجه رفیع شهادت نایل آمد و پیکر پاکش در گلزار شهدای امامزاده یحیی (ع) سمنان آرام گرفت.