دیدار به قیامت
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید حمیدرضا محمودزاده فرزند آقا اسماعیل و زهرا خانم، دهم اردیبهشت‌ماه ۱۳۴۶ در روستای امام‌آباد از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. حمیدرضا دوران ابتدایی را در زادگاهش گذراند. سپس برای ادامه تحصیل در علوم حوزوی وارد حوزه علمیه فتحعلی‌بیک در دامغان شد. مدتی بعد برای اعزام به جبهه، به بسیج اعلان آمادگی کرد و تا مدتی در آنجا فعالیت کرد.
مادرجان! ان‌شاالله دیدارمان به قیامت!
خواهر شهید نقل می‌کند: «مادرم همانطور خیره مانده بود. گفتم: «مامان! کاسه آب رو بریزم؟» گفت: «دیگه برنمی‌گرده!» منتظر نماندم. تمام کاسه را خالی کردم. چند برگ سبز، ته کاسه مانده بود. گفتم: «مامان! داداش برنمی‌گرده؟» قرآن را روی چشمانش گذاشت. با بغض گفتم: «مامان! دارین گریه می‌کنین؟» جوابی نداد. فقط آرام تر از قبل انگار که با خودش حرف می زد، گفت: بچه ام، حمیدرضا، دیگه بر نمی‌گرده!»
قرآن را که از روی صورتش کنار برد، احساس کردم آرام‌تر شده است. گفتم: «داداش همیشه می‌ره جنگ! همیشه هم برمی‌گرده! یادتونه اون دفعه چی برام آورد؟ حتماً این دفعه هم میاد!» مادرم چیزی نگفت. دستم را گرفت و به طرف خانه برد. آن روز نفهمیدم چرا مادرم می‌دانست آخرین دیدار او با پسرش است. تا شب بارها صحنه خداحافظی حمیدرضا با مادرم جلوی چشمم بود. روزهای دیگر هم همینطور. شاید برای همین است که این خاطره کودکی‌ام را هرگز فراموش نکرده‌ام. حمیدرضا تا ته کوچه رفت. کمی صبر کرد؛ دوباره برگشت و گفت: «مادرجان! ان‌شاالله دیدارمان به قیامت!»
شانزدهم آذرماه ۱۳۶۳ بود که از طریق سپاه دامغان به تیپ ۲۸ صفر اعزام شد. برای دومین بار در سی‌ام فروردین‌ماه ۱۳۶۴ به جبهه رفت که در نوزدهم خردادماه همان سال در منطقه طلائیه براثر اصابت موشک دشمن، آنقدر از ناحیه سر و صورت و گلو ترکش خورد که کارت شناسایی‌اش اولین ملاک شناسایی‌اش شد. مدتی بعد روستای امام‌آباد بار دیگر پذیرای حمیدرضای تازه تولد یافته بود. گلزار شهدای امام‌آباد از همان سال پیکر مطهرش را در آغوش خود گرفته است.
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
