تختی که در بهشت برایش محیا شد
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید هادی هراتیان دوم بهمن‌ماه ۱۳۴۰ مصادف با نیمه شعبان در خانواده‌ای ساده، مؤمن و صبور در شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدرش، رحمان‌قلی کارگر معدن زغال‌سنگ بود و مادرش رقیه‌خانم نام داشت. پدر و مادرش، اسم این فرزند را هم از اسم ائمه انتخاب کردند و نامش را هادی گذاشتند. سپس با طبعی بلند و عشقی بزرگ تربیتش کردند.
هادی شاگرد خوب مدرسه بود. به ادبیات علاقه خاصی داشت. مهرورزی به دیگران به ویژه خواهرها و برادرها، او را محبوب آنها کرده بود. در خانه‌ای که بیشتر وقت‌ها پدر نبود، مونس و غم‌خوار مادر بود؛ بدون آنکه از کاری فروگذار باشد حتی کارگری. دوره ابتدایی و راهنمایی را گذراند و وارد دوره دبیرستان شد اما جنگ خانمان سوز به هم وطنان مظلوم و ستم‌دیده ما تحمیل شده بود و وجود غیرتمندش اجازه ماندن نمی‌داد. قلم را بر زمین گذاشت و اسلحه را برداشت.
در خوابش شهید فرحزاد را دید که تختی برای او آماده کرده بود
اولین بار دوازدهم اسفندماه ۱۳۶۱ از طریق بسیج به مهاباد اعزام شد. خدمت سربازی‌اش را در لشکر هفده علی‌بن ابیطالب (ع) می‌گذراند. هم‌رزم شهید نقل می‌کند: «به او گفتم: «آقا هادی! چه خبرا؟» گفت: «راستش دیشب یه خوابی دیدم.» گفتم: «چه خوابی؟» جواب داد: «خواب دیدم شهید فضل‌الله فرحزاد تختی را نشانم می‌دهد و می‌گوید این تخت رو برای شما آماده کردیم، چرا نمیای؟» هاج و واج نگاهش کردم. چه خواب روشنی! چطور باید برایش تعبیر می‌کردم. چیزی نداشتم بگویم. فقط گفتم: «خيره ان‌شاء‌الله»
سرانجام نوزدهم خردادماه ۱۳۶۳ مصادف با دهمین روز از ماه مبارک رمضان ۱۴۰۴ قمری از بند حصار خاک به آبی افلاک پر کشید و میهمان خوان «عند ربهم یرزقون» شد. مزار این شهید در فردوس‌رضای دامغان تا همیشه چراغ راه مردان و زنان تشنه حقیقت است.
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
