بالاترین درجه بهشت از آن شهدا است
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید عباس نعمتی یکم مهر ۱۳۴۷ در روستای مزج از توابع شهرستان شاهرود به دنیا آمد. پدرش محمد و مادرش خدیجه نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. کارگری می‌کرد. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. هجدهم تیر ۱۳۶۶ در جزیره مجنون عراق بر اثر اصابت گلوله به پاها، شهید شد. مزار وی در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
فرازهایی از وصیتنامه شهید:
بالاترین درجه بهشت از آن شهدا است
ملتی که شهادت برای او سعادت است پیروز است. [1] از همان ابتدا یعنی زمان پیامبر اسلام مـی‌بایسـت مسـلمان در مقابـل کفـر بایستد و به دفاع مقدس خود ادامه دهد و یا کشته شود و یا بکشد کـه در هـر دو صـورت پیروزی با اسلام بود و چون منظور انجام وظیفه بود و وظیفه مسـلمانان بـود کـه در مقابـل کفار بایستند و خون‌ها دهند و درخت اسلام را آبیاری کنند تا اسلام بتواند بـه تمـام جهـان گسترش پیدا کند؛ بنابراین الآن هم که می‌توان گفت جنگ با صدام جنگ اسـلام بـا تمـام کفر است باید مسلمانان به جبهه رفته و در مقابل این صدام جانی ایستادگی کرده و ریشه صدام را قطع کنند و وظیفه شرعی است کسانی که می‌توانند، به جبهه برونـد و اگـر هـم شهید شدند به درجه والایی می‌رسند کـه همـان درجـه اعلـی‌علیـین اسـت و بـالاتر از آن درجه‌ای نیست.
ای خدا! این قربـانی را از ما بپذیر
پس ای خانواده من! اگر من لیاقت آن را داشتم و شهید شدم، در شـهادت مـن ناراحـت نباشید. چرا که من می‌بایست یکبار بمیرم و آن مردن چرا که شهادت در راه خـدا نباشـد و به درجه پیامبران رسیدن نباشد و هم می‌تـوانم شـما خـانواده عزیـز را در آن دنیـا مـورد شفاعت قرار دهم. اگر شهید شدم در شهادت من فقط بگویید، که ای خدا! این قربـانی را از ما بپذیر.
مادرم! به من افتخار کن
ای مادر عزیز! تو در شـهادت مـن خوشـحال بـاش و افتخـار کـن کـه چنـین فرزندی را داشتی و در راه اسلام هدیه دادی و راه حضـرت لیلـی [2] را پـیش گرفتـی و مـرا ببخش که برای تو فرزند خوبی نبودم و تو ای پدر عزیز! افتخار کن کـه راه حسـین (ع) را پیش گرفتی و هیچ ناراحت نباش. شما ای خواهران! راه زینب را پیش بگیرید و ای و برادران! راه مرا ادامه دهید و امیدوارم که ملت عزیز و پدر و مادر و خـواهران و برادران و تمام اقوام مرا ببخشند و حلال کنند. امیدوارم مردم در نماز جمعه، جماعت و دعا‌ها شرکت کنند و قرآن زیاد بخوانند و اگر خانواده من خواستند برای من گریه کنند به یاد حسین (ع) بیفتنـد و برای او گریه کنند و من از هر کس که طلبی دارم به او می‌بخشم و اگر مردم از مـن طلبـی دارند از خانواده من بگیرید. در پایان عرضی ندارم به جز ادامه راه من.
********
[1] امام خمینی (ره)
[2] اشاره به همسر امام حسین (ع) و مادر حضرت علی‌اکبر (ع) دارد. در اصل وصیت، لیلا ذکر شده است.
