حالِ امام حسین(ع) وقتی قاسمش را به میدان فرستاد درک می‌کنم
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید محمدحسین صَرفی» فرزند علی، هفدهم دی‌ماه ۱۳۲۹ در امیرآباد دامغان به دنیا آمد. هشت ساله بود که به مدرسه رفت و تا چهارم ابتدایی درس خواند. در دوران کودکی و نوجوانی به پدر و مادرش در کار‌ها کمک می‌کرد.
الآن حال امام حسین(ع) را درک می‌کنم
نوزده ساله بود که برای خدمت سربازی آماده شد، ولی به دلیل صاف بودن کف پایش معاف شد. سال ۱۳۵۱ ازدواج کرد. در سال ۱۳۵۷ به استخدام راه آهن درآمد. از سال ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۶ بار‌ها به جبهه اعزام شد. در منطقه مسئولیت تدارکات را دار بود. در زمان شهادت، چهار پسر و یک دختر داشت.
در عملیات‌های خیبر، والفجر هشت، کربلای پنج، بیت‌المقدس سه و چند عملیات دیگر افتخار حضور داشت.
برادرزاده محمدحسین نقل می‌کند: «عملیات خیبر شروع شده بود. اواخر شب ما را با هاورکرافت به جزیره مجنون بردند. همان‌جا استراحت کردیم تا صبح شد. قرار بود ساعت هشت صبح به خط برویم؛ اما به دلایلی تصمیم گرفتند زودتر ببرند. او قبل از ما به خط رفته و برگشته بود. وقتی خواستند ما را ببرند، آمد پیشم. مرا در آغوش گرفت و شروع کرد به گریه. با تعجب گفتم: عموجان! شما که این‌طوری نبودین؟ چی شده که گریه می‌کنین؟ جواب داد: حالا می‌فهمم وقتی امام حسین(ع) می‌خواست حضرت قاسم(ع) رو به نبرد بفرسته چه حالی داشت!»
سرانجام در دهم بهمن ۱۳۶۶ در منطقه ماووت عراق به شهادت رسید. پیکرش پس از ده روز به دامغان انتقال یافت و بعد از تشییع، بدون غسل و کفن با لباس رزم در گلزار شهدای فردوس رضای دامغان به خاک سپرده شد.
انتهای متن/
