شهیدی که همیشه افسوس پوشیدن لباس روحانیت را در دل داشت
به گزارش نوید شاهد سمنان؛ شهید شمسعلی ایثاری فرزند موسی و شرف، دوم مهرماه ۱۳۰۶ در روستای تويه‌رودبار از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. سه برادر و یک خواهر دارد. پدرش کشاورز بود. در کودکی تعلیم و یادگیری قرآن را زیر نظر استاد خود مرحوم ملامحمود و کربلایی محمد ایثاری گذراند و سواد خواندن و نوشتن قرآنی را یاد گرفت.
در جوانی دوست داشت روحانی شود اما نتوانست. به گفته خودش، همیشه افسوس پوشیدن لباس روحانیت را در دل داشت. ازدواج کرد و چهار پسر و چهار دختر از او به یادگار مانده است. در دوران انقلاب در مبارزه علیه رژیم شاه حضور داشت. بچه‌های روستا را به خواندن و یادگیری قرآن و حتی خواندن دعا در ماه رمضان تشویق می‌کرد. چند نفر از جوان‌های روستا، با راهنمایی او مداح یا طلبه شدند و یکی از آنها نیز شهید شد.
شرکت توی جبهه هم جزئی از دستورات اسلام است
داماد شهید نقل می‌کند: «از سرازیری کنار خانه‌شان که پایین آمدیم، با خنده گفت: «امشب توی مسجد تعداد بچه‌هایی که اومدن زیاد بود.» گفتم: «حاجی! حرف رو عوض نکن؛ به من بگو فردا که با اعزام نیرو نمی‌ری؟» گفت: «حالا که انقلاب شده و می‌توانیم به راحتی دستورهای اسلام رو اجرا کنیم، چرا کوتاهی کنیم؟ شرکت توی جبهه هم جزئی از این دستورهاست. پس نباید عذر و بهانه‌ای بیاریم.»
گفتم: «شما تازه برگشتی! صبر کن دفعه بعد! هنوز وقت زیاده.» گفت: «اگه خدا قبول کنه، از طرف سپاه می‌رم.» موقع خداحافظی دستی روی شانه‌ام زد و گفت: «اما شما که توی روستا می‌مونین، مردم را بیشتر تشویق کنید! جبهه نباید خالی بمونه.»
هشتصد و شصت روز مبارزه
سال ۱۳۶۰ از طرف بسیج به جبهه اعزام شد. در طول هشتصد و شصت روز حضور در جبهه، سه بار مجروح شد. تا زمانی که به خوبی زخم‌هایش بهبود پیدا نمی‌کرد، به خانه برنمی‌گشت. بار اول از ناحیه کتف در مهاباد مجروح شد. همان قسمت از دست مجروح شده‌اش، در مکه به خاطر تصادف با ماشین آسیب دیده بود.
در والفجر هشت و کربلای پنج تا نزدیکی شهادت رفت؛ اما به این فیض دست پیدا نکرد. شش ماه هم در جبهه لبنان بود. حاج شمسعلی که تشنه شهادت بود، سرانجام بيست و نهم تيرماه ۱۳۶۶ در جزيره مجنون عراق بر اثر اصابت ترکش به سر و سينه، شهيد شد. مزار وی در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
