مقامی که شهید «نظامیان» در حسرتش بود!

به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید سیدعلی نظامیان سوم فروردین‌ماه ۱۳۴۴ در شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدرش سیدمحمود در شرکت ذغال‌‌سنگ کارگری می‌‏کرد و مادرش زهرا نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. نقاش ساختمان بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. پنجم خردادماه ۱۳۶۱ در خرمشهر بر اثر اصابت ترکش خمپاره، به شهادت رسید. پیکر وی را در گلزار شهدای فردوس‏‌رضای زادگاهش به خاک سپردند.

از این مقام بالاتر وجود نداره!
روزهای تشییع پیکر شهدا، سیدعلی حال عجیب و غریبی داشت. حسرت را در نگاهش می‌دیدم. می‌دانستم که تمام آرزویش حضور در جبهه است و نهایت آن شهادت. روزهای اول بهار، برایش سخت می‌گذشت. می‌خواست رضایت برای این همه شوریدگی بگیرد. تنها آرامش خود را در رفتن می‌دانست. حرف‌های آخری که از او در ذهنم مرور می‌کنم، گواه آن همه شوریدگی بود که می‌گفت: «مادرجان! خوش به حال‌شون که به این مقام رسیدند و شهید شدن! از این مقام بالاتر وجود نداره!»
(به نقل از مادر شهید)

جبهه فقط جنگیدن نیست!
گروه مقاومت مالک اشتر هر تصمیمی که می‌گرفتند، جمعی بود. از کودکی تا به حال که همه عضو بسیج مسجد محل شده بودند، بیشتر اوقات را در کنار هم می‌گذراندند. به همه حالات هم آگاهی کامل داشتند.

هرگاه تصمیم به انجام کاری می‌گرفتند، حتماً آن را درست انجام می‌دادند. اندام کوچک سیدعلی سبب نشده بود که در تصمیم برای رفتن به جبهه او را کنار بگذارند. گروه مقاومت به سید گفته بود که تنها اندام بزرگ و جثه قوی در جبهه به کار نمی‌آید بلکه همه افراد با هر شرایط فیزیکی می‌توانند مؤثر باشند.

حالا او باید موضوع را با پدر و مادر مطرح می‌کرد. می‌دانست چه جوابی باید بدهد. بعد از مطرح کردن موضوع جبهه، در جواب ما که می‌گفتیم: «از تو چه کاری برمی‌آید؟ به درد آنها نمی‌خوری!» جواب داد: «مادرجان! جبهه فقط جنگیدن نیست؛ کارهای پشتیبانی هم داره که انجام بدیم.»
(به نقل از برادر شهید)

منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی

شهیدی که بدون نشان آماده شد، مروری بر زندگی شهید نظامیان