راننده آمبولانسی که مفقودالاثر شد
علاقه زیاد ناصرد به پدر و مادر
به گزارش نوید شاهد سمنان، دوم فروردین ماه 1341 زمزمه هایی که گاه و بیگاه از خانه اصغر توکلی و عذرا احمدی در روستای ریکان به گوش می رسید طبیعت کنجکاو متجسس هرکسی را به خود جلب می کرد. با تولدش اشعه نورخورشید را به پیشوازش آوردند و رشد و بالندگی را برایش به ارمغان آوردند.
شهید ناصر توکلی به والدینش توجه خاصی داشت. مادر شهید نقل می کند: «ناصر بچه خوبی بود. در کارها به من و پدرش کمک می کرد. از هیچ کاری حتی سخت ترین آنها ابایی نداشت. برای جلب رضایت و خوشنودی من و پدرش خود را به هر آب و آتش می زد!
آن وقت ها، خودمان نان می پختیم اما او که به زحمات ناشی از تهیه مقدمات نان پختن واقف بود حتی المقدور مانع نان پختن من می شد و اظهار می داشت: مادرجان! تو دیگر به اندازه کافی زحمت های خود را کشیده ای لازم نیست برای تهیه نان اهل خانه، این قدر به زحمت بیفتی من خودم نان تازه می خرم و به خانه می آورم. و همین کار را هم می کرد.
واقعا دلسوز، مهربان، با محبت و عاطفی بود. علاقه زاید الوصفی به اهل خانواده مخصوصاً به من و پدرش داشت. به کار و تلاش علاقه داشت. به رغم سن و سال پایینش، دوراندیش و آینده نگر بود به طوریکه مقدمات افتتاح یک مکانیکی با کلیه تجهیزات لازم را فراهم کرده بود اما اجل به او مهلت نداد و ما بعد از شهادتش کلیه لوازم خریداری شده او را پس دادیم.»
حضور در جبهه
ناصر تحصیلات خود را تا سوم راهنمایی ادامه داد و وارد بازار کار شد و در حرفه مکانیکی به کار مشغول شد. با شروع جنگ اشتیاق وصف ناپذیری در جانش رخنه کرد. بسیجی بود که در سوسنگرد به عنوان راننده آمبولانس با حمل مجروحین مشغول خدمت شد. درجبهه همانند روزهایی که در خانه بود کمک به دیگران را بر عهده داشت. سرانجام پس از دو ماه حضور در جبهه در اوج جوانی در سوسنگرد بر اثر اصابت خمپاره به آمبولانس او در هفتم آبان ماه 59 دعوت حق را لبیک گفت.
سه سال مفقود الاثر بود تا اینکه آثاری از او در اهوار یافت شد. هم اکنون آرامگاه این شهید گرانقدر در گلزار شهدای اهواز است.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد.
