خاطراتی از جانباز معزز قربانعلی قدرت آبادی / رنج های بی صدا

قربانعلی قدرت­آبادی، فرزند علی­اصغر، متولد 1335 کردکوی، جانباز‌50‌%، کارشناس حقوق قضایی، کارمند بازنشستۀ دادگستری دامغان

***

زیارت

اواخر سال 1356 برای انجام خدمت سربازی خودم را به ژاندارمری معرفی کردم. پس از سپری شدن دوره آموزشی در بیرجند، من را به پادگان مشهد منتقل کردند. در مشهد به واحد بهداری رفتم تا در امور دفتری انجام‌وظیفه کنم.

وقتی در مشهد بودیم، انقلاب شتاب گرفت. همه‌جا صحبت از سیاست و فساد رژیم پهلوی بود. حتی گاهی اعلامیه­های حضرت امام(ره) به داخل پادگان آورده می­شد.

روزهای پنجشنبه صبحگاه عمومی داشتیم. بعد از صبحگاه مراسم سان و رژه برگزار می­شد. یک روز که گروه موزیک در حال نواختن بود و ما هم در برابر جایگاه در حال رژه رفتن بودیم، در چند قدمی من، یک افسر وظیفه از صف خارج شد و با کلت کمری خود چهار گلوله به‌طرف تیمسار شهیرمطلق، فرماندۀ لشکر شلیک کرد.[1] باآنکه تیمسار داد می­کشید و به زمین افتاد ولی همچنان گروه موزیک می­نواخت و ضارب هم فرار کرد. همهمه و سروصدا شروع شد.

معلوم بود به جهت مسائل انقلاب، آن ستوان دوم، تیمسار فرماندۀ لشکر را مورد اصابت قرار داده است ولی از قول او گفتند به جهت معاف نشدن ضارب و برادرش از خدمت سربازی، وی دست به چنین اقدامی زده است.

روزی که واقعۀ کشتار دی‌ماه مشهد[2] توسط یزدگردی، فرماندار نظامی و فرماندۀ لشکر 77 اتفاق افتاد، من تمارض کردم و باآنکه راننده بودم به همراه افراد نظامی به خیابان نرفتم. بلافاصله دستور بازداشت من صادر شد. من را در یک قفس آهنی در وسط میدان صبحگاه محبوس کردند. فقط برای دستشویی رفتن در قفس باز می­شد. شب­ها هم دوستان محبت کرده برایم پتو می­آوردند تا در آن هوای سرد و برفی در آن قفس بخوابم. این شرایط سخت را چند شبانه‌روز تحمل کردم تا اینکه از قفس آزاد شدم.

یک روز بعدازآنکه از قفس آزاد شدم، تصمیم گرفتم به دستور امام خمینی(ره) از پادگان فرار کنم.[3] پس از فرار همراه یکی از دوستان به بیت آیت­الله شیرازی رفتیم. در آنجا از ما استقبال کردند و برایمان لباس شخصی آوردند و ما هم آن‌ها را پوشیدیم. ازآنجاکه دژبان‌ها سربازهای لباس شخصی را دستگیر می­کردند بااحتیاط به زیارت امام رضا(ع) رفتم و بعدازآن عازم دامغان شدم.

مأموریت

پس از پیروزی انقلاب به دستور امام خمینی(ره) به پادگان برگشتم. تلاش می­کردم تا می­توانم در خدمت نظام مقدس جمهوری اسلامی باشم.

خداحافظی

پس از پایان دورۀ خدمت به امیرآباد دامغان برگشتم و با توجه به وضعیت اقتصادی خانواده، شروع به کشاورزی کردم در ضمن مترصد آن بودم تا در جایی استخدام شوم. با شروع سال 1362 مراحل آزمون ورودی در دادگستری دامغان را پشت سر گذاشتم و به‌عنوان کارمند در آنجا مشغول به کار شدم.

سه چهار ماه که در دادگستری خدمت کردم، با صلاحدید خانواده به خواستگاری رفتیم و خانمم را عقد کردم. کمی بعد در یک‌شنبه 17/10/62 عازم جبهه شدم. به پادگان امام حسن (ع) تهران، مركز اعزام نيرو رفتيم و ازآنجا با اتوبوس عازم محل مأموريت يعني جنوب شديم. صبح به پادگان دوكوهه رسيديم. بچه­هاي همشهري استقبال گرمی کردند. فرماندۀ گردان ما، مهدي مهدوي­نژاد بود. حسن اقباليه[4] فرماندۀ گروهان و حسين­علي سفيديان هم فرماندۀ دسته ما بودند. بعد از چند روز سازمان‌دهی شديم. من به‌عنوان امدادگر انتخاب شدم.

هرروز صبح بعد از نماز جماعت زيارت عاشورا خوانده می­شد. عصرها همۀ گردان­ها با نوحه­خواني و سينه­زني براي نماز مغرب و عشا به ميدان صبحگاه می­رفتند.

بعد از دو هفته آموزش، گردان به انرژي اتمی­ نقل‌مکان كرد. رودخانۀ كارون از پشت پادگان می­گذشت.

بعد از ده روز ما را به سايت4و5 بردند، كنار رودخانه كرخه که كيلومترها باانرژی اتمی فاصله داشت. اطرافمان بيابان بود و بيابان. پس از دو هفته که آموزش­ها تکميل شد، مجدداً به پادگان انرژي اتمی برگشتيم.

درگيري باشدت هر چه تمام در قسمت‌هايي از جزاير ادامه داشت و تلفات دو طرف زياد بود. محل استقرار ما در كنار اسكله‌اي بود كه براي تخليه شهدا و مجروحين در نظر گرفته‌شده بود. تقريباً هر دو ساعت یک‌بار قايق‌ها شهدا را به عقب مي‌بردند.

غروب آن روز چند كمپرسي آبی‌رنگ غنيمت گرفته‌شده از راه رسيد. سوار شدیم. همه ذكر مي‌گفتند.

تا نزديكي‌هاي اذان راه رفتيم و پس از نماز صبح خوابيديم. با تابش نور خورشيد بيدار شديم و به‌سوی جزيره شمالي حركت كرديم.

پس‌ازآنکه سه روز در سنگرهاي بي‌سقف جزيره مجنون شمالي استراحت كرديم. گروهان ما كاميون سوار، عازم جزيره جنوبي شد. یک‌ساعتی جلو رفتيم حجم آتش دشمن ما را مجبور به پياده شدن كرد. نيمه‌هاي شب تويوتاها آمدند و ما را تا نزديكي خط مقدم بردند.

جلوتر از خط كانالي به طول تقريبي 150 متر بود كه در انتها به كانال ديگري مي‌رسيد كه به‌موازات خط دشمن کنده‌شده بود، به عمق هشتاد سانتی‌متر و عرض هفتاد، هشتاد سانتی‌متر. دودسته از گروهان ما كه من هم جزء آن‌ها بودم به آنجا رفتيم. آن شب بعد از دو روز برایمان غذای گرم آوردند که نعمتی بود.

بچه‌ها سعي مي‌كردند در طول روز نياز به دستشويي پيدا نكنند. تا كه هوا تاريك مي‌شد. یک‌باره از كانال مي‌زدند بيرون تا مشکلشان را حل كنند. برای همین من با سرنیزه یک کانال فرعی به طول دو متر کندم و در آنجا دستشویی درست کردم.

چند روز از حضورمان در آن کانال می­گذشت که ساعت 10 صبح با

در همان حالت متوجه شدم خلیل عارفخانی به بقیه می­گوید: «باید او را به عقب ببریم اگر تا شب صبر کنیم حتماً شهید خواهد شد! یک نفر به من کمک کند تا او را با برانکادر خودش به عقب ببریم!»

خلیل عارفی به کمک نعمت‌الله تولایی من را روی برانکادر گذاشتند و در آن آتش سنگین به یک وانت رساندند.

وقتی بعد از مدتی مادر و خانمم به دیدنم آمدند، از وضعیتم ناراحت شدند مخصوصاً مادرم وقتی‌که دید یک‌چشمم تخلیه‌شده و بدنم هم مجروح است، عنان از کف داد و صدای بلند گریست. من در آن وضعیت به یاد جلسۀ خواستگاری­ام افتاده بودم که به خانم گفته بودم: «من رزمنده هستم و به جبهه خواهم رفت و ممکن است هر اتفاقی برایم بیفتد مثلاً دست‌وپایم را از دست بدهم و یا قطع نخاع شوم!» خانمم گفته بود قبول دارم ولی وقتی گفته بودم: «اگر نابینا شدم چی؟» خانمم در برابر این سؤال سکوت کرده بود و من هم دیگر چیزی نگفتم.