مادر، زنده ماندنش را مدیون محمود است

به گزارش نوید شاهد سمنان، سی‌ام مرداد سال ۱۳۴۶ خورشیدی در حیدرآباد دامغان فرزند اول احمد اکبری و فاطمه کردی متولد می‌شود پدر او را محمود می‌نامد. شهید محمود اکبری علاقه چندانی به درس خواندن ندارد؛ از این‌رو تا دوم بیشتر تحصیل نمی‌کند؛ اما گام به گام همراه پدر به امور کشاورزی و خشت‌زنی مشغول می‌شود و دیری نمی‌گذرد که کاشی‌کاری را به عنوان حرفه اصلی‌اش انتخاب می‌کند.

مادر، زنده ماندنش را مدیون محمود است

مادر محمود نقل می‌کند: «پابرهنه بیرون دوید تا دم خانه پدربزرگ. محکم به در می‌کوبید و فریاد‌ می‌زد: «باباجان! خاله! مادرم مرده! مادرم مرده!» باباجان و خاله و هرکس که آنجا بود تمام کوچه پس کوچه‌ها را یک نفس به طرف خانه احمدآقا، پدر محمود دویدند. محمود هم گریه می‌کرد و‌ می‌دوید.

یک ساعت پای کرسی نشسته بود و مشق می‌نوشت. مادر که برادر کوچکتر را در آغوش داشت وارد اتاق شد. برای این که اتاق سرد نشود، سریع در را بست. پهلوی کرسی دراز کشید و شروع کرد به شیر دادن بچه. کمی بعد همان جا خوابش برد و برای این که گرمتر شود، لحاف را روی سرش کشید. محمود که از صدای بلند نفس‌های به شماره افتاده مادر ترسیده بود، لحاف را از روی صورتش کنار زد، صدا کرد مادر! مادر! اما جوابی نشنید. گاز زغال کرسی، مادر را بی‌هوش کرده بود. فکر کرد مادرش مرده است. به طرف منزل باباجانش دویده بود. حال که خطر رفع شده، مادر لحظه به لحظه خدا را شکر می‌کند. می‌رود و می‌آید و می‌بوسدش، فکر می‌کند زنده ماندنش را مدیون اوست.»

شلمچه

سرباز سپاه است. دوران آموزشی را در پادگان شهید کلاهدوز شهمیرزاد، گردان سیدالشهدا (ع) می‌گذراند و پس از آن به منطقه جنوب اعزام می‌شود. یک ماه پس از حضورش در شلمچه در خط پدافندی بر اثر بمباران منطقه، توسط ترکش‌هایی که به نقاط مختلف بدنش اصابت می‌کند، به شهادت می‌رسد. مزار شهید محمود اکبری در گلزار شهدای حیدرآباد دامغان واقع است.

انتهای متن/