قبر نمادین برای شهیدی که هرگز بازنگشت
مرحم زخم‌های مادر
به گزارش نوید شاهد سمنان؛ بیستمین روز مهر ماه ۱۳۴۶ بود که خاک روستای نوای کوه‌زر دامغان، زر وجود محمد را به رخ مهر آسمان کشید. همان روز زیبای پاییزی بود که آسمان، اشک بارید و احمدآقا مرد ساده‌دل روستایی دست‌های پینه بسته‌اش را به سر پسرش کشید و در ترنم دلنشین لالایی سکینه خانم همسرش، همه دردها و خستگی‌ها را به فراموشی سپرد.
شهید محمد احمدی در خاک آفتاب سوخته روستا ریشه کرد و از سرچشمه صداقت و مهربانی نوشید و روزهای روشن کودکی و نوجوانی را گذراند. قد کشید و سایه گسترد. گاه همراه پدر به کشاورزی و دامداری رفت، گاه مرهم زخم‌های مادر شد.
زبان‌زد خاص و عام
مرد شد. پشت خواهرها قد علم کرد و برای هر کار خیر در روستا پا پیش گذاشت چنان‌که اخلاق و رفتارش زبان‌زد خاص و عام گردید.
۱۷ سال داشت که به پیشنهاد خانواده ازدواج کرد. چند ماهی نگذشته‌بود که عازم خدمت سربازی شد. دوره آموزشی را در استان مازندران گذراند و از آن‌جا به تهران و کرج رفت. سپس در ۱۸ بهمن ماه ۱۳۶۶به منطقه عملیاتی جنوب اعزام شد و مردانه جنگید.
نحوه شهادت
بیست و یکم تیرماه ۱۳۶۷ بود. محمد تازه از گشت شناسایی برگشته‌بود که دشمن تک زد و بچه‌ها مقاومت کردند اما سرانجام مجبور به عقب‌نشینی شدند. همان‌جا بود که مورد اصابت گلوله قرار گرفت و بر خاک دهلران، گویی ستاره‌ای شد و به بام آسمان رفت که حتی پیکر پاکش به روستا برنگشت تا شفای چشمان منتظر مادر و پدر باشد.
اینک در دامنه سبز کوه‌های روستا، نمای قبری است التیام بخش، جای خالی زرِ ناب روستای نوای کوه‌زر «شهید محمد احمدی.»
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
