وصیت نامه شهید احمدرضا گیلوری/ آخرین سفر

نوید شاهد سمنان: احمدرضا گیلوری دهم اسفند 1344، در روستای کندقلی خان از توابع شهرستان گرمسار چشم به جهان گشود. پدرش علی، فروشنده بود و مادرش فاطمه نام داشت. تا دوم راهنمایی درس خواند. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. بیست و دوم خرداد 1365، در حاج عمران عراق بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

 بسم الله الرحمن الرحیم

ولا تحسبن الله غافلا عما تحمل الظالمون انما یؤخرهم لیوم تشخص فیه الابصار.

هرگز مپندار که خدا از کردار ستمکاران غافل است بلکه کیفر ظالمان را تأخیر می اندازد تا آن روزی که چشمهایشان در آن روز خیره و حیران است.

خدایا خیلی دوست دارم که سرباز امام زمان (عج) باشم و بتوانم او را ببینم، اما نمی دانم از جنگ جان سالم به در خواهم برد یا نه ؟ مهدی جان آرزوی دیدارتان را زیاد دارم و دوست دارم که در آزاد کردن بیت المقدس شرکت کنم و این جهان خواران را که چندین سال خون ما مستضعفین را مکیده و به سزای این بی دینی شان و ظلمهایشان برسانم ، البته به یاری خدا و امام زمان (عج) و رهبری امام خمینی.

اما شهادت را خیلی دوست دارم و وصیت نامه ام را با نام تو ( خدا ) شروع کرده ام زیرا تویی که می دانی و تویی که زنده کننده هستی و همه چیز نابود شدنی است بجز ذات مقدست، بنابراین در هر قدمی که برمی دارم تنها تویی یاری کننده و نصرت دهنده.

پدر و مادر عزیزم می دانم که سالها رنج کشیده اید حالا از جوانی که حاصل عمر شماست ثمره ای ببینید ولی روزی دهنده خداست و ما تماماً از خدائیم و به سوی او بازگشت می کنیم ( انا لله و انا الیه راجعون ) همگی ما روزی از این حیات رخت برمی بندیم و به سوی الله میرویم و می دانم که شهادت برای شما سخت است اما راهی است که خودم انتخاب کرده ام و آگاهانه در این هدف مقدس گام برداشته ام. این بار که من آمدم کمی به دلم آگاه شد که آخرین سفر من است و امکان دارد که من شهید شوم. ولی در شهادتم بی تابی نکنید .

مادر عزیزم از تو می خواهم که خیلی صبور باشی خودم می دانم و سالهاست که درک کرده ام که چقدر زحمت می کشی و بیشتر از هر کسی که فکر می کنم تنها تو هستی زحمتکش، و اجرت با خدای کریم. انشاء الله در جهان آخرت با روی سفید با حضرت زهرا (س) و حضرت زینب (س) روبرو خواهی شد و با سربلندی و افتخار و دارای عذر موجه از اینکه فرزندش حسین زمان را تنها نگذارده و ندایی که هزار و سیصد سال پیش از حلقوم حسین (ع) بیرون آمد که " هل من ناصر ینصرنی" لبیک گفته و حالا فرزندت، فرزندی که خون دل خورده ای تا او را با رشادت بار آوردی، مادرم می دانم چه آرزوها بر سر داشتی تمام مادران بدانند بیش از هر چیز و مهمتر از هر چیز الله است.

من نمی توانم آرام بگیرم و راحت باشم. ما تمام جوانان ایران باید مردانی جنگی و در درجۀ اول ایمان داشته باشیم.  ایمان، ایمان همان صلاحی که سال اول انقلاب بود.

ادامه بده و بدان که از بهترین مادران هستی زیرا که مادر شهیدی و با شهامت بقیۀ برادرانم را به جبهه اعزام کن تا اماممان را یاری نمایند.

برادران عزیزم: همۀ شما را دوست می دارم و می خواهم که راهم ادامه بدهید تا من در آن جهان بوجود شما افتخار کنم و زمانی خوشحالم که شما همه، روزی جوان و شجاع و با ایمان باشید.

برادران امکان دارد که جنگ طول بکشد و شما ناراحت نشوید و ناامید نگردید و این را بدانید که هر چه ما در این هدف مقدس بیشتر کوشش و مبارزه کنیم به هدف نزدیکتر می شویم. برادرانم از شما خواهش دارم که خالصانه به سوی پروردگارتان بشتابید و نمازتان و خدایتان را هرگز فراموش نکنید و من به شما افتخار می کنم و شما هم به من ، بعد از شهادتم بیشتر افتخار کنید.

 و شما ای خواهرانم: از شما خیلی توقع دارم که زینب زمان (س) باشید که من نظاره گر آن باشم و خلاصه برایتان بگویم اگر شما بی هدف باشید جواب خدا را چه خواهید داد و از شما می خواهم که بپا خیزید و اسلام را در سرتاسر جهان انتشار دهید و قرآن را یاری نمائید اما آخرین وصیتم به مردم این است که وحدت را حفظ نمائید و از تفرقه دور شوید با منافقین در ستیز باشید و با آنهائی که میان مردم تفرقه می اندازند مبارزه و ستیز کنید. همیشه کلمه وحدت را شعار خود قرار دهید و به ریسمان الهی چنگ زنید که منافقین و زورگویان و خوانین در شما رخنه نکنند و بین شما تفرقه نیندازند و وحدت را همچنان حفظ نمائید و مانند سالهای اوّل انقلاب برای همدیگر بسوزید و بسازید.

 والسلام

 احمدرضا گیلوری      

منبع:کتاب وصیت نامه کامل شهدای استان سمنان / نشر شاهد / بنیاد شهید و امور ایثارگران استان سمنان