مروری بر زندگی معاون تنها گردان تکاور پیرانشهر

عاقلان دانند

به گزارش نوید شاهد سمنان؛ شهید علی احمدی فرزند ابراهیم پانزدهم مهر ۱۳۴۲ در روستای حسینان منطقه سرکویر دامغان به دنیا آمد. تا پنجم ابتدایی درس خواند. از سیزده سالگی کارگری می‌کرد. اهل دعوا نبود؛ حتی وقتی که حرف غیر معقولی می‌شنید و به نظر می‌رسید حق با اوست. با آرامشش شخصیت خودش را حفظ می‌کرد. همیشه بهترین راه را انتخاب می‌کرد. کم حرف بود و از جمع کسانی که حرف‌های بیهوده می‌زدند جدا می‌شد یا می‌گفت: «عاقلان دانند!» این تکیه کلامش بود برای این افراد. 

عزاداری سنی

بعد از ترک تحصیل به دلیل اوضاع نامناسب مالی برای کار و کمک به خانواده راهی سمنان شد و چون سختی کشیده‌بود با ناملایمات به خوبی سر می‌کرد و در برخورد با افراد متفاوت. اخلاق به خصوصی داشت. نه کلاس‌های قرآنی بود و نه کسی که آموزش دهد. او خودش از دل و جان به عزاداری ماه محرم و برنامه‌های ماه مبارک رمضان علاقه‌مند بود. زمانی که سمنان مشغول به کار بود، کارش را تعطیل می‌کرد تا به عزاداری‌ها برسد. می‌گفت: «‌ایام محرم حتما باید بریم سرکویر، عزاداری سنتی بهتر از این‌جاست.»

مقاومت داشته‌باشید

چند کتاب از شهید مطهری که هم‌اکنون نزد برادرش است و کتاب شهید دستغیب را مطالعه می‌کرد. سال ۶۱ سرباز وظیفه شد و دوران آموزشی‌اش را در پادگان چهل دختر شاهرود گذراند. بعد از تمام شدن دوران آموزشی تقسیم شدند و او به پیرانشهر رفت. به مدت بیست و سه ماه در منطقه پیرانشهر خدمت کرد. در نامه‌هایی که می‌داد از همه می‌خواست مقاومت داشته‌باشند. وقتی به مرخصی می‌آمد روحیه خوبی داشت اما شادتر و خوشحال‌تر زمانی بود که می‌خواست به جبهه برگردد.

معاون گردان تکاور پیرانشهر

صمد اسماعیل‌زاده دوست و هم‌رزم علی نقل می‌کند: «ارتش برای کارهای رده‌بندی بیشتر افراد تحصیل کرده را انتخاب می‌کرد. طولی نکشید که علی با این که پنج کلاس بیشتر درس نخوانده‌بود به عنوان معاون یک گروه عملیاتی انتخاب شد. گردان تکاور تنها گردان رزمی پشتیبانی پیرانشهر بود با آموزش‌های عالی.

کار این گردان عبارت بود از پشتیبانی نیروها و کمک‌رسانی به نیروهای درگیر در منطقه، ایجاد کمین‌های متعدد در شب، تقویت نیروهای تأمین جاده‌ها در مواقع ضروری، اسکورت شخصیت‌های لشکری و کشوری هنگام ورود به منطقه و اسکورت ماشین‌های حامل مهمات تا رسیدن به پایگاه‌ها.

نیروهای ورزیده و با سواد در کنار علی احمدی بودند اما به خاطر قدرت تصمیم‌گیری و هوش زیادی که در بعد نظامی داشت و آموزش‌ها را با دقت فراگرفته‌بود او انتخاب شد.

با این سمتش هیچ وقت خودش را بالاتر از بقیه نمی‌دانست. برای بچه‌های پایگاه غذا می‌آورد و اصلاً نمی‌خواست بیکار باشد. برای انجام هر کاری آرام و قرار نداشت.»

سرانجام علی هفتم آبان سال ۶۴ در منطقه کربلای غرب به شهادت رسید و هم اکنون در گلزار شهدای روستای حسینان دفن است.

منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان سمنان/ نشر زمزم-هدایت