اول نوروز ۶۴، عقاب تیزپرواز آسمان، عیدش را در عرش خدا گرفت. تنها شهیدی که دو مزار دارد؛ سرش در زادگاهش و پیکرش در محل سقوط هواپیمایش... و او این تقدیر را از مولایش حسین (ع) به ارث برده بود. شهیدی که در وصیتنامه‌اش نوشت: «ما می‌جنگیم برای بقای بچه‌هایمان در آینده، تا در رفاه بیشتری زندگی کنند. من ذره‌ای از خاک وطنم را با دنیایی آمال و آرزو عوض نخواهم کرد. وجب به وجب از خاک وطنم را با خونم آبیاری می‌کنم.»