وصیت نامه متفکرانه شهید

اى كسانيكه اين وصيت نامه حقير را مى‌خوانيد بدانيد در اين راه نه مثال مادى بوده و نه دنيايى اى كسانيكه بعد معنوى را در نظر مى‌گيريد از خواب غفلت بيدار شويد و بيشتر از اين در گناه فرو نرويد مرگ براى مومنان بهتر است از ذلت‌خواهى است

حال كه به سراى ديگر هجرت گزيده ام حال با چه توشه اى آيا جزء شهدا باشم يا نباشم قابل تشخيص خداوند است كه ببيند با چه نيتى محشور مى شوم ، ليكن بر حسب ظاهر جزء خانواده شهدا قرار گرفته ايد ، تكليف شماسخت است و مورد آزمايش خداوند قرار گرفته ايد...

مى‌آييم تا پاره پاره هاى تنت و قطره قطره‌هاى خونت را در صحراى كربلا زيارت كنيم مى‌آييم تا به خواهرت زينب بگوييم كه اگر در صحراى كربلا حسينت را يارى نكردند ما يارى مى‌كنيم و هرگز از عهد خود باز نخواهيم گشت مى‌آييم....

... برادران ما كه رفتيم ، شما كه مانده‌ايد بار مسئوليتتان سنگين شده است . جبهه‌ها را يارى كنيد اگر من نيايم و تو به جبهه نيايى حتما بايد توقع داشت ضد انقلابها به جبهه بيايند و اين كمال بى‌انصافيست ...

من در تمام مدت زندگیم به این مسئله اصرار زیاد داشتم که یا پیروزی و یا شهادت و من خیلی دوست داشتم که روزی صاحب زندگی خانوادگی باشم اما ایمانم این اجازه را به من نداد در خانه بمانم چون راه حسین (ع) را بیشتر دوست داشتم و مرا ببخشید...

شهید «حسن مظفری‌خسروی» در وصیت‌نامه‌اش نوشت: «خدایا؛ ما را از سربازان واقعی امام زمان قرار بده. خدایا؛ در فرج آقا امام زمان تعجیل بفرما. خدایا؛ معلولین و مجروحین اسلام را شفای عاجل عنایت بفرما. خدایا؛ مرا از سربازان واقعی خودت قرار بده خدایا مرا ببخش. خدایا؛ گناهان مرا ببخش.»

دايا در حالى به سوى تو مى‌آيم كه كوله‌بارم از گناه و معصيت است و جز پشيمانى و اظهار توبه چيزى همراه ندارم پروردگارا گناهانم در مقابل كرم و رحمت تو زياد نيست و اميدم به بخشش و تو زياد است . خدايا جواب قرآن و اسلام و خون شهدا را چگونه بدهم...

....خیلی مشکلات سر راهش وجود داشت. کفار آنقدر آن حضرت را اذیت می کردند که شاید بتوانند او را از راه اصلیش که همان انجام رسالت خود بوده منحرف کنند....