خدایار انوار

زمانیکه هنوز تحصیل می کرد و به مدرسه می رفت، به جبهه رفت و سرانجام پس از ماهها مبارزه با دشمن در هفدهم فروردین 1365 در منطقه عملياتي مريوان به شهادت رسید.

خدایار درس خواندن را خيلي دوست داشت؛ خصوصا به خواندن قرآن علاقه خاصی داشت و هر گاه در مساجد مراسم بود و صداي قرآن شنيده مي شد، با عشق و علاقه اي خاص در آن محافل حضور مي يافت.

اینجا همه بر سر شجاعت و دلاوری، مبارزه و شهادت با هم رقابت می کنند؛ اینجا حسادتی نیست اما غبطه بر حال شهدا دل را می سوزاند، چرا که شهادت بر همه ما رزمندگان نوشیست بس گوارا.

به فرمانده اش این چنین می گوید: در قيامت پيش مادرم زهرا(ع) از تو شكايت مي كنم که مرا به جایی که قرار است در آن شهید شوم و به دیدار پروردگارم راهی شوم، نفرستادی.

با تمام وجودش قرآن را حس می کرد و می خواند و بدینگونه بود که يكي از قاريان ممتاز مدرسه شهيد چمران شد.