گفتگو با والدین شهید

والدین شهید «ابراهیم احمدی‌زاده» می‌گویند: از لحظه‌ای که ابراهیم رفت، چشم‌مان به در بود. هر جا تشییع شهیدی بود، دنبال نشانه‌ای می‌گشتیم؛ اما خبری نبود. هجده سال مفقودالاثر بود. از شیراز تا مشهد، هر جا صدایی می‌شنیدیم، می‌رفتیم. استخاره می‌زدیم، تسبیح می‌گفت؛ صبر. قرآن می‌گفت؛ صبر. فقط صبر… تا این که روزی از بنیاد شهید آمدند و گفتند؛ «پیکر پسرتان برگشته.» فقط پلاکش مانده بود، استخوانی خشک شده که از روی پلاک فهمیدیم خودش است. گفتیم این بچه ما نبود، بچه خدا بود؛ خدایی که بالاخره آرامش را به دل ما برگرداند.

والدین شهید «محمد دست» می‌گویند: خبر شهادت محمد از طریق ژاندارمری به ما رسید. خیلی دردناک بود. یادم می‌آید که آن زمان شنیدیم که او شهید شده است، ولی هیچ وقت پیکرش به خانه نیامد. تنها لیستی از شهدای عملیات مرصاد به دست ما رسید که نام محمد در آن بود.

والدین شهید «ابراهیم رنجبری پوری» می‌گویند: با تمام درد و اندوهی که از دست دادن پسر عزیزمان بر دل ما نشسته، یاد و خاطره او همیشه منبع الهام و افتخار ما خواهد بود. او با اخلاق پاک، ایمان راسخ و شجاعتی بی‌مانند، الگویی بی‌بدیل از ایثارگری در راه میهن بود.

پدر شهید «احمد جمالی کودویی» می‌گوید: خوشبختی انسان به این است که پایانش خوب باشد و پایان پسرم، یعنی شهادتش، مایه سربلندی ما شد. خوشحالم که فرزندم در راه خدا، دفاع از میهن و به رهبری امام خمینی (ره) به شهادت رسید.