«رمادی ۹»؛ خاطراتی از آزاده اسماعیل قیومی

در قسمتی از متن کتاب می‌خوانیم: «روز‌های تکراری هم بود اتفاق جدیدی نمی‌افتاد. یک روز فرمانده‌ی اردوگاه اعلان کرد: همه توی محوطه جمع بشن، کار مهمی دارم؟ بچه‌ها به هم می‌گفتند: باز چه خوابی برامون دیدن؟ خدا به خیر کنه؟وقتی همه در وسط میدان جمع شدیم، گفت: جناب صدام حسین دستور دادن که همه اسرا رو برای زیارت کربلا و نجف ببرن. بعضی از اردوگاه‌ها پیش از این به زیارت رفتن. هفته آینده نوبت اردوگاه ماست. از خوشحالی در پوستمان نمی‌گنجیدیم. لباس‌های پاره و پر از وصله را شستیم و انتظار روز موعود را می‌کشیدیم. روز شماری کردیم تا روزی که صبح زود، اتوبوس‌ها جلوی اردوگاه به صف شدند. اسامی ما را ثبت کردند و سوار شدیم به جلوی دژبانی که رسیدیم چهار تا سرباز مسلح سوار هر اتوبوس شدند. باورمان نمی‌شد که از اردوگاه خارج شده باشیم.
بیش از سه سال در یک چهار دیواری بودیم که تا هر چه چشم کار می‌کرد، سیم خادار بود. حالا داخل جاده هستیم و اتوبوس در حرکت است. وارد شهر کربلا شدیم. از روزی که خبر زیارت را به ما دادند، یکی از دوستان که دستی در شعر داشت و صاحب ذوق بود، چند بیت شعر سرود. قرار گذاشتیم هنگام ورود به کربلا آن را بخوانیم.»

انتهای متن/