خاطراتی زیبا از شهید حسین مجد

[1] - ارتفاع نروی در شمال جاده آسفالت پاوه به نوسود واقع است. روستاي نروي در مجاورت همين ارتفاع مي‌باشد. ارتفاع نودشه در شمال شرق نروی و جنوب روستای نودشه و ارتفاع کله تنگ در غرب این روستا قرار دارد.

تابستان هزار و سیصد و سی هشت بود. خيلي طالبي كاشته بودم. تازه دست آمده بودند. خسته و كوفته رسيدم خانه. ماما دويد جلو و گفت:«مژده بده! خدا يك پسر خوشگل ماماني بهت داده.».[1]

خستگي­ام در رفت. خوشحال شدم. انعامش را دادم. آمدم توي خانه. قنداقه­اش را آوردند. توي آغوشم گرفتم. يك ربع محو تماشاي صورتش شدم. واقعاً زيبا بود. بچه­اي به آن قشنگي نديده بودم. مثل هلوي رسيده­ي سرخ و سفيد بود. بوسيدمش. اشكهايم بي­اختيار سرازير شد. نمي­دانستم چرا؟

پدر بزرگوار شهيد

هفت سال داشت. نيم ساعت از مغرب گذشته بود كه وارد حياط شدم. هنوز لباس كارم را در نياورده بودم. دويد جلو. نگاه شيطنت­آميزي كرد و گفت:«بابا سلام!».

جواب دادم:«عليك سلام پسر خوب!».

گفت:«بابا خسته نباشي!».

خندیدم و گفتم:«خيلي ممنون!».

گفت:«بابا! نمازمو خوندم.».

کمی به او زُل زدم و گفتم:«قبول باشه!».

با خنده گفت:«مگه يادت رفته كه گفتي هر كه اول وقت نماز بخونه يك قران[2] بهش مي‌دم؟ من پنج دفعه اول وقت نمازمو خوندم.».

پنج قراني را گرفت و سريع رفت تا براي خودش و خواهر و برادرهايش چيزي بخرد. از كوچكي هواي بقيه را هم داشت

پدر بزرگوار شهيد

شب گذشت. نفت فانوس ته كشيد. نمي­دانستم چكار كنم. اگر حيوان را تنها می‌گذاشتم، ممكن بود موقع زايمان گوساله‌اش بميرد. اگر منتظر زايمان گاو می‌شدم، نمي‌دانستم با خاموش شدن فانوس چكار كنم. توي اين افكار بودم كه ديدم يكي در طويله را به شدت مي­كوبد. خوشحال شدم. سريع دويدم طرف در. یکه خوردم. حسین بود. گفت:«بابا سلام! خسته نباشي! خيلي دير كردي نگران شديم.».

گفتم:«پسر چرا تنها؟ نترسيدي؟ نگفتي گرگي، سگي، دزدي، راه به اين دوري! تو هم كه هنوز ده سالته.».

درحالی که چشم به زمین دوخته بود، گفت:«بابا بسم­الله گفتم و اومدم. فانوس هم كه داشتم.».

من مرد كوهستانم. چند دفعه با گرگ و پلنگ رو به‌رو شده­ام. فكر مي­كردم كه آدمي شجاع و نترسي‌ام ولي او كارهايي مي‌كرد كه هميشه فكر مي­كردم از من شجاع­تراست.

پدر بزرگوار شهيد

آفتاب واقعاً مي­سوزاند. هوا داغ بود. آب سرد نداشتيم. دو ساعت ديگر هم بايد گندم درو مي­كرديم. كارگر داشتيم و بايد تا ساعت مقرر كار را ادامه مي­داديم. در نزديكي نه سايه­اي بود و نه سايه­بان. از شدت كار خيس عرق بود. سيزده چهارده سال داشت. مثل مردهاي جا افتاده درو مي­كرد. دلم به حالش سوخت گفتم:«حسين جان تو برو خانه!».

عرق صورتش را با کف دست گرفت و گفت:«چرا برم؟ شما مگه مي‌ياين؟».

من که از حرف مردانه‌اش خوشحال شده بودم، گفتم:«تو كله‌ي سحر همراه من از خانه زدي بيرون و تا حالا هم پشت راست داري كار مي­كني. هوا خيلي داغه. مي­ترسم مريض بشي!».

چند لحظه سکوت کرد. سرش را پايین انداخت ودر حالی که به گندمها نگاه می‌کرد، گفت:«وقتي من كمكت مي­كنم كار زودتر تموم مي­شه و تو هم مي­توني استراحت كني.».

نه تنها درو كردن، بلكه توي هر كاري كمكم مي­كرد. گاو مي­دوشيد. علف مي­تراشيد. گاوها را خوراك مي­داد. خلاصه مرد كار بود از اولش.

پدر بزرگوار شهيد

از سال پنجاه و دو كه پسرخاله علي¹ را گرفتند و زنداني كردند، خانه‌ي ما شده بود محلي براي بحث در مورد مسايل سياسي و حكومت شاه. وقتي خاله‌اش از زندان تعريف مي­كرد، سراپا گوش بود. يواش­يواش خودش هم مرد سياسي شد و من و دادش حسن را هم وارد معركه كرد. يك روز غروب سال پنجاه و شش بود كه گفت:«بدو كه دير شد! حسن رو هم صدا بزن!».

گفتم:«چه خبر شده؟ چرا دير شده؟».

با هیجان خاصی گفت:«آقا سيدحسن² مدرسه‌ي آقا صحبت مي­كنه. همه­اش به شاه تيكه مي­اندازه.».

توي راه نزديك مدرسه بوديم كه داداش حسن گفت:«تموم پليسهاي مخفي شهر اين دور و برا جمع شدن.».

گفت:«عيب نداره! شترسواري كه دولا دولا نمي‌شه. هر چه بادا باد. آخرش زندان و شلاقه كه ما آماده­ايم.».

محمدتقي مجد برادر شهيد

دو سالی به پیروزی انقلاب مانده بود. هر چند وقت یک‌بار بچه‌های محل را جمع می‌کرد و با موتور به کوه‌های اطراف می‌رفتیم. موتورها را یک جا پارک مي‌كرديم و مي‌رفتيم کوه‌پیمایی و صخره‌نوردی. یک روز پرسيدم:«حسین! خیلی از کوه خوشت می‌ياد؟».

جواب داد:«بزرگ که شدی به دردت می‌خوره. کوه محل نیایش پيغمبرا بوده.».