آخرین وضوء برای لقاء پروردگار

سربازی بی باک
عبدالحسین جهت کمک به معاش خانواده و هزینه تحصیل، عصرها پس از مدرسه یا روزهای جمعه و تعطيل را به کار در مزرعه يا کارهاي ديگر مشغول می شد. سال 1356 به خدمت سربازی اعزام شد. در این دوران او نیز دست از مبارزه برنداشت. با این حال که سرباز بود اعلامیه یا نوار امام را پخش و در تظاهرات نیز شرکت می کرد.

ماموریت خطیر
عبدالحسین حتی‌الامکان سعی می‌کرد نمازهايش را در مسجد بخواند. پس از اتمام خدمت سربازی با شناختي که نسبت به اسلام پيدا کرده بود، پس از اعلام تشکيل سپاه پاسداران در فيروزآباد او نیز از پيشگامان قبول اين دعوت و حرکت بود. هر ماموريت خطیر را داوطلبانه مي پذيرفت و عاشقانه پيش مي رفت و ماموريت را به نحو احسن انجام مي داد تا اين که در يک درگيري با عوامل سر سپرده آمريکائي در جاده قير- فيروزآباد از ناحيه پا مجروح شد.

شهادت با وضو
 او اصرار زيادي داشت تا به جبهه برود. بالاخره هجرتي عظيم را بسوي کربلاي ايران آغاز کرد و عاشقانه و شجاعانه در خط مقدم جبهه آبادان خشم انقلابي خود را بر عليه دشمنان اسلام ابراز کرد. او شهادت را سعادتي بزرگ و به خدا پيوستن را آرزوي ديرينه خود مي‌دانست و به گفته همرزمانش 5 دقيقه قبل از شهادت اعلام مي کند که من مي خواهم شهيد بشوم و وضو مي گيرد تا خود را آماده لقاء پروردگارش کند و سرانجام در تاريخ 18خرداد ماه 1360 در جبهه آبادان به آرزوي ديرينه اش يعني شهادت نائل گشت.

انتهای متن/
منبع: پرونده فرهنگی، مرکز اسناد ایثارگران فارس